20.04.22

Spacery o świcie. Powietrze od paru dni inne. Świeże, delikatne, rześkie i pachnie jak po deszczu latem. Poranki ciepłe, kurtka zimowa jakby już za ciepła, wiosenna jakby zbyt cienka. Wschód jest tak wcześnie, że niektóre kaczuszki budzę podchodząc pod brzeg jeziora, śmieszny widok. Wschód. Moment wstawania słońca jest wyjątkowy, gołym okiem widać kolory światła, różnobarwne, mieniące się promienie z przesłaniem jakie niesie z sobą słońce. Już chwilę później, ok 30min po wschodzie nie widać już tych promieni, ot po prostu piękne, silne światło. A sama kula wpatrując się w nią przybiera kolor różowy lub chabrowy. Tak jest codziennie. To mi się nie nudzi. Uwielbiam nawiązywać relacje z słońcem. Z każdym razem rozumiem więcej, nie jest to już tylko piękny, Zachwycający moment. To relacja, coś głębiej.

Pierwsze minuty wstawania słońca pozwalają zobaczyć kształty, kolory, codziennie co innego. Łapię wtedy przekaz, zrozumienie, a czasem gdy głowa bardziej krytyczna myślę, że zwariowałam. Czasem te mieniące się promienie uchwyca aparat, ale niestety rzadko. Dziś wschód i jego promienie ułożyły się jak otwarte dłonie z nad których wyłaniało się słońce. Po chwili było już jasne, że to dłonie postaci, której centrum, serce stanowiło słońce. Bardzo, bardzo przypominało mi to obraz Jezusa, może kojarzycie, rozłożone ręce a z serca wychodzą promienie. Twarzy, ani szczegółów nie widziałam, ale dokładnie taka kochająca postać, po chwili przemieniło się w zamek od kluczy. Pomyślałam a gdzie klucz i usłyszałam że w sercu. Serce jest kluczem. W sercu.. Przez głowę w pierwszym odruchu usłyszałam "jeśli jestem godna"... Jak tylko to usłyszałam, od razu się spiełam. Jak to godna? Cóż to za ocena? Zawsze jestem godna otwartego serca. Zasługuję na każdy klucz, nawet jeśli jestem pełna niedoskonałości. Bo życie czasem można po prostu przejebać, ale o niczym to nie świadczy. Niektóre życia mają się zacząć lub skończyć po prostu źle, niektóre i to i to, a niektóre są seria sukcesów, ale w żadnym wypadku nie świadczy to o kimś. O jego istocie, jedynie o tym czego ma doswiadczyc dla lepszego samorozpoznabia, dla nauki o sobie. O kimś świadczy jedynie jak na to reaguje, a skoro ja wciąż się czegoś o sobie uczę, rozpoznaje i staje w swojej prawdzie, podejmuje wyzwania i wciąż staje się coraz lepsza, to jest najwyższy przejaw coraz to większej miłości, boskości. Właśnie tak! Bo kocha się po mimo, nie za coś! Zresztą wszelkie przejawienie redukuje się, gdy wejdziemy odpowiednio głęboko do rozpoznania jestem. Jestem i tyle wystarczy. Jestem i to jedyne co jest pewne, choć nie do uchwycenia. Reszta to płynna fantazja przejawienia, historia nowych doznań do rozpoznania, różnych perspektyw, doświadczeń, ot przejawienie, gra, doskonała gra dokładnie tego samego z sobą samym na biliard różnych możliwości. Wdech. Wydech. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Z dziurki do klucza zrobiła się brama, a słońce promieniem dotknęło mojego serca. Takim długim, cienkim, złocistym promieniem. A w wodzie, to samo pasmo światła wyglądało jak sanskryt z zakodowanym złoto róbinowym listem do ludzkości kochaj samego siebie. Jestem, więc jestem wszystkim. Kochając siebie, nie da się nie kochać świata, siebie i sobie dalekich i bliskich, wszystko to ja, a ja to wszystko. Słońce wstało, w pełni chwały, to ten moment w którym razi na indygo i magentę. Mieni się w tych barwach momentami wpuszczając odrobinę żółci. Pora iść, wracać i wyszykowac Młodą do szkoły, zabrać się do pracy. Błogosławieństwo, namaszczona dotykiem słońca mogę zacząć dzień. Dzień, sen, słodki sen o obowiązkach, partnerstwie, marzeniach, pracy, niedoskonałościach, pracy nad sobą, rozwiązywać zadania, zagadki, problemy, jeść, pic, malować, ćwiczyć.. Sen piękny sen, tak rzeczywisty. Rzeczy wis ty. Pełen rzeczy kontra Ty. Ile w tym pamięci, ze jesteś tylko Ty? Pięknego dnia, piękni ludzie.