12.03.22

Poranki otwierają we mnie coś nowego. Czuć już, że zima się skończyła. Owszem ma jeszcze wiele do powiedzenia i noce bywają naprawdę srogie. Wychodzę z domu o 6 przywitać świat, spojrzeć słońcu w oczy, nakarmić kaczuszki. W przestrzeni czuć chęć do działania, kaczki się parują, drzewa budzą się do życia. Czasem jak próbuję jakoś objąć wszystko rozumem, czuje się nie wygodnie. Wszystko kwitnie, tylko nie ja, tyle starań, nic się nie rusza. Co zrobić, co uczynić, dokąd ten świat zmierza...

Tylko serce wie. To nawet jest głębsze niż wie. Serce jakimś trafem jakby pochodzi od natury wszechrzeczy. Jakby dostrojone do całości. Nic nie wie, niczego nie rozumie, ale bije w rytm duszy, wszechświata i woli czegoś wyższego, najwyższego. Serce pasuje do otoczenia.

Jak dziękuję umysłowi, że jest, że tak pilnie strzeże, obserwuje, że zawsze wykona zadanie jakie mu dam, ale uwagę przenoszę do serca, wtedy mam w sobie wiosnę. Te samą co drzewa I krzewy, te samą co kaczuszki. Kołysze biodrami wystawiam nos do słońca jak mewa swój dziób. Rosne w siłę i żyje w zgodzie z energiami w koło.

Wczoraj ktoś się mnie zapytał jak czuje energię wojny. Po co to? Czuje, ze to otwiera w ludziach masową, globalną potrzebę pokoju. Że uczy połączenia, pojednania i poczucia, że mogę pomóc więc to robię. Tak działa Serce. Jak wkracza umysł, to pojawią się lęk, strach, zniechęcenie. Oczywiście, nie mówię o poszkodowanych, z pierwszej linii frontu.

Całkiem jak ja o poranku w głowie lub w wiośnie serca.

Pięknego dnia serca.

Ps. Wrzucajcie swoje piękno, swoją wiosnę, to co łączy z sercem